افسوس

     یکی را دوست می دارم ولی افسوس او هرگز نمیداند

    نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاهم که او را دوست دارم

            ولی افسوس        او هرگز نگاهم را نمی خواند

          به برگ گل نوشتم من او را دوست دارم 

 ولی افسوس او برگ گل را به زلف کودکی اویخت تا او را بخنداند

به مهتاب گفتم ای مهتاب سر راهت به کوی او سلام برسان و بگو

                         که یکی را دوست دارم

     ولی افسوس ابر سیه امد ز روی ماه تابان را پوشانید 

              صبا را دیدم و گفتم صبا دستم به دامانت

          بگو از من به دلداری که او را دوست می دارم

 ولی افسوس زاو ابر تیره برقی جست و قاصد را میان راه سوزانید

کنون وان راه   از هر جا دگر با خود کنم بخوا

                                             یکی را دوست میدارم

                       ولی افسوس او هرگز نمیداند

به سفارش یکی از دوستام بود